Αχ καλοκαίρι!

Καθώς πλησιάζουν οι ζέστες οι καλές, ο υδράργυρος αρχίζει να σκαρφαλώνει επικίνδυνα, ο ήλιος να σε βαράει κατακέφαλα και αλύπητα και η βαρεμάρα για διάβασμα προ-εξεταστικής να είναι στο ζενίθ μια σκέψη περνάει από το μυαλό… Καλοκαίρι! Αυτή η μαγευτική εποχή του χρόνου όπου ο καφές (freddo πλέον) είναι απαραίτητος, οι γυναίκες φοράν όλο και λιγότερα ρούχα, κάτι που μας κάνει πιο χαρούμενους άρα με λιγότερο άγχος και κατά συνέπεια αυξάνονται οι πιθανότητες μακροζωίας (…καταραμένε Γεωργίου…). Έρχομαι λοιπόν στο μείζον θέμα που προέκυψε μετά από μια σοβαρή και με βάθος msn-ιακή συζήτηση με τον φίλτατο Αλέκο: Παπούτσι από τον τόπο σου και ας είναι μπαλωμένο ή το ξένο είναι πιο γλυκό?

Ξέρω ότι αρκετοί από τους συχνούς θαμώνες του blog εντάσσονται στο ασθενές ντόπιο φύλο και όχι στο εισαγόμενο, οπότε και τα όποια σχόλια θα είναι αρνητικά αλλά παρόλα τα εμπόδια έχω χρέος να εξυμνήσω ως άλλος Δαυίδ αυτά που βλέπουν τα μάτια μου κάθε καλοκαίρι στις παραλίες. Οι ορδές των βαρβάρων που κατακλύζουν κάθε χρόνο τέτοια περίοδο την χώρα μας έχουν άλλο αέρα. Αυτό είναι εμφανές από την πρώτη ματιά. Ειδικά στην περίπτωση που η χώρα προέλευσης είναι κάπου στην κεντρική Ευρώπη το προϊόν αυτόματα γίνεται περιζήτητο καθώς περιλαμβάνει και εγγύηση αποτελέσματος…

Από τα παραπάνω δεν θέλει και πολύ σκέψη για να καταλάβετε προς ποια παροιμία κλίνω, αλλά βέβαια δεν μπορώ και να μην παινέψω και την ελληνική παραγωγή που όλο τον χρόνο ανεξάρτητα εποχών, καιρού και λοιπόν συνθηκών μας κρατάει συντροφιά τις δύσκολες ώρες και μέρες. Ίσως βέβαια είναι και η άλλη η παροιμία που λέει ότι δεν εκτιμάμε αυτό που έχουμε (ή μάλλον γνωμικό) παρά μόνο όταν δεν το έχουμε, αλλά όσο να ‘ναι οι ξένες είναι σαν την μύγα μέσα στο γάλα οπότε είναι και λογικό να ξεχωρίζουν.

Εν κατακλείδι θα ήθελα να πω πως κάθε καλοκαίρι οι τουρίστριες θα έρχονται και κάθε φθινόπωρο θα αναχωρούν στα ξένα (δυστυχώς σνιφ σνιφ). Οι δικές μας όμως που τις κυνηγούμε όλο τον υπόλοιπο χρόνο (και μας φτύνουν όλο τον υπόλοιπο χρόνο...) δεν παύουν να είναι ωραίες απλά χάνουν για αυτήν την περίοδο τα σκήπτρα του ενδιαφέροντος μας καθώς ως καταξιωμένοι greek lovers στρεφόμαστε προς τα εκεί…

Viva Καλομοίρα

Τρίτη 20 Μαΐου αύριο και μια σημαντική ημερομηνία για πολλούς νέους της χώρας μας οι οποίοι αρχίζουν τον αγώνα τους για ένα καλύτερο αύριο. Αρχίζουν λοιπόν οι Πανελλήνιες εξετάσεις για είσοδο στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και κατά ένα μεγάλο ποσοστό διαφαίνεται η μετέπειτα σταδιοδρομία τους. Κυρίως όμως αύριο αρχίζει η Eurovision. Ναι λοιπόν το γεγονός που όλοι περιμέναμε μας χτυπάει την πόρτα με την διεξαγωγή του πρώτου ημιτελικού στον οποίο συμμετέχει και η Ελλάδα με την μία και μοναδική Καλομοίρα! Μπορεί βέβαια ακόμη να μην το κατέχει το ελληνικό λέγειν αλλά από την άλλη προσπαθεί το κορίτσι… Ημιτελικός λοιπόν και με την απουσία των συμμάχων (Κύπρος, Βουλγαρία, κλπ) και την έλλειψη σίγουρων 12αριών θα δώσουμε σκληρή μάχη για την πρόκριση στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου. Η σκέψη όλων μας είναι στην Καλομοίρα η οποία ως άλλη Έλενα Παπαρίζου (…απλά ΘΕΑ…) έχει στόχο να κάνει όλη την Ευρώπη να τραγουδάει το “My secret combination”. Να πω την αμαρτία μου όμως σε αυτό τον διαγωνισμό της Eurovision θα έδινα την ψήφο μου στην γαλοπούλα της Ιρλανδίας, η οποία έχει κατά την ταπεινή μου γνώμη το καλύτερο τραγούδι του διαγωνισμού. Τώρα το τι έχουν να δουν τα ματάκια μας αυτές τις τρεις μέρες πραγματικά δεν περιγράφεται. Από την γαλοπούλα και την μπουγάδα, μέχρι τον παππού και το ισπανικό κιτς έχει να περάσει κόσμος και κοσμάκης από την σκηνή του Βελιγραδίου…

Παρακάτω οι δύο συμμετοχές Ελλάδας και Ιρλανδίας…

Υ.Γ. Μπορείτε πάντα φυσικά να σχολιάζεται για την ακρίβεια, τα x-files, την μήνυση Βγενόπουλου προς Παπανδρέου, για την θεωρία της σχετικότητας, για το μυστήριο με το 7 και την γραμμή και ότι άλλο σας προξενεί ερωτηματικά και απορίες...

Ξανά στα βαθιά...

Επιστροφή λοιπόν στην ρουτίνα μετά από τις διακοπές του Πάσχα και το συνέδριο της Αθήνας και οι υποχρεώσεις ξεκίνησαν με το καλημέρα. Εργασίες, σχολή, εξετάσεις, αγγλικά, κακό… ούτε χρόνο για κατούρημα δεν έχουμε πλέον. Όχι βέβαια ότι εγώ σκοτώνομαι στο διάβασμα μιας και όλη μέρα σχεδόν κοιμάμαι και κωλοβαράω στον υπολογιστή αλλά από τους άλλους που ακούω… Πάντως ένα θέμα που έπαιξε αρκετά στα δελτία ειδήσεων τις μέρες του Πάσχα είναι αυτό της ακρίβειας. Κάτι βέβαια που πάντα είναι επίκαιρο αλλά πλέον έχει πάρει μεγάλες διαστάσεις καθώς έχουν επέλθει και τραγικά μεγάλες αυξήσεις σε βασικά προϊόντα και στα εισιτήρια των καθημερινών μετακινήσεων. Το παράδειγμα με τον καπουτσίνο που στην Ρώμη έχει 2 ευρώ, στο Λονδίνο 2,2 ευρώ και στην Αθήνα 3,5!!! Ήμαρτον δηλαδή αν το φέρουμε σε αντιπαράθεση πάντα με τον βασικό μισθό του Έλληνα εργαζόμενου. Βάλε και 5% πάνω τα εισιτήρια ΚΤΕΛ ενώ τα αστικά αρχικά στα 0.8 ώστε μέχρι το καλοκαίρι να πάει στο 1 ευρώ, όχι τίποτα να μην κουραζόμαστε να ψάχνουμε και για ψιλά… Επίσης ακόμη έχουμε τα ντράβαλα με τα Σκόπια και το όνομα, ένα ακόμη διαχρονικό τζέρτζελο. Ο Κωστάκης όμως έκανε την “επανάστασή” του και ψώνισε από τον Πούτιν εξοπλισμό και έχουμε τώρα τον θείο Σαμ να γκρινιάζει που δεν τον προτιμήσαμε. Μάθαμε ακόμη για το ηλεκτρόνιο του διαβόλου (ά ρε αθάνατε Λιακόπουλε…!!!) και για τον πολέμαρχο του Θεού. Για όποιες απορίες μπορώ να σας υποδείξω links και βιβλία. Και μέσα σε όλα τα καθημερινά τραγικά έχεις και τον καιρό να σε δουλεύει! Άκου εκεί να κοιμάμαι με 2 κουβέρτες Μάιο μήνα στην Ξάνθη!!! Τραγικά πράγματα… Τέλος να εκφράσω την συμπαράστασή μου στον φίλο και συναγωνιστή Α. Κούγια που τόσα έχει υπομήνει σε αυτήν την ζωή...

Άντε εν αναμονής νέου post κάτι για να περάσει η ώρα…

Υ.Γ. Πόσο κουλός πρέπει να είσαι ρε? Έναν αγώνα όλο και όλο πρόλαβες να παίξεις και σου βγήκε το γόνατο. ΓΚΑΝΤΕΜΗ!!!