Μεταμεσονύκτιες ανησυχίες...

Την περασμένη Παρασκευή που λέτε αποφάσισα να πάω να δω ταινία σε έναν θερινό κινηματογράφο, μια φοιτητική προσπάθεια οπότε και αποφάσισα να την στηρίξω (… ο ψεύτης, τζάμπα ήταν για αυτό πήγα!!!). Ο τίτλος της ταινίας “Das Leben der Anderen” (“Οι ζωές των άλλων” ελληνιστί). Ευρωπαϊκός κινηματογράφος οπότε σκέφτηκα θα είναι καμία κουλτουριάρικη ταινία, ότι πρέπει για να μας πάρει ο ύπνος. Δεν είχα ιδέα για την υπόθεση του έργου, κοινώς πήγα χύμα στο κύμα, ο κλασσικός τζάμπαμαν. Παραδόξως όμως η ταινία ήταν από τις καλύτερες που έχω δει και πραγματικά με πήγε μερικά χρόνια πίσω έστω και νοητικά, μιας και την εποχή που διαδραματίζεται το έργο εγώ δεν ήμουν ούτε στην κοιλιά της μάνας μου και ο πατέρας μου είχε πολλά περισσότερα μαλλιά από σήμερα!

Λίγα λόγια για το έργο τώρα: Βρισκόμαστε στο 1972, στην Ανατολική Γερμανία. Ο κεντρικός ήρωας είναι ένας πράκτορας της Stasi που εργάζεται στον τομέα της παρακολούθησης, κοινώς είναι ένας από τους τύπους που είναι με ένα ζευγάρι ακουστικά και μία γραφομηχανή για να καταγράφει και το παραμικρό στοιχείο που υποκλέβει. Αναλαμβάνει λοιπόν την παρακολούθηση ενός γνωστού συγγραφέα ο οποίος θεωρείται κατάσκοπος. Όταν όμως εκείνος ανακαλύπτει ενοχοποιητικά στοιχεία εναντίον του κάνει τα στραβά μάτια με αποτέλεσμα να καταφέρει να περάσει στον δυτικό τότε κόσμο ένα άρθρο-διαμαρτυρία σχετικά με τις αυτοκτονίες στην Ανατολική Γερμανία, κάτι που έκανε πάταγο. Αυτό το κείμενο οδήγησε πιο κοντά στην πτώση του περιβόητου τείχους του Βερολίνου και στην ενιαία Γερμανία…

Διαβάζοντας λίγο τις ειδήσεις στο διαδίκτυο παρατήρησα ένα άρθρο σχετικά με την επικείμενη ανεξαρτησία του Κοσόβου και για το πώς προσπαθούν ορισμένες δυτικές υπερδυνάμεις να την κάνουν πραγματικότητα. Δεν θα εμπλακώ βαθύτερα στο συγκεκριμένο θέμα ούτε θα πλάσσω σενάρια συνομωσίας (έχουμε καιρό για αργότερα μην αγχώνεστε…), άλλωστε αυτή ήταν και η αφορμή για το post όχι η αιτία. Καθ’ όλη την διάρκεια της Ιστορίας άλλωστε πολλά περισσότερα συμφωνήθηκαν κάτω από το τραπέζι και με ύπουλα μέσα παρά με τα όπλα. Όμως πάντα υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι όπως στην συγκεκριμένη ταινία ο συγγραφέας και ο πράκτορας, που μπορούν να φτάσουν και στην αυτοθυσία για ένα καλύτερο αύριο, πάντα κατά την προσωπική τους κρίση βέβαια. Μην ξεχνάτε ότι και ο γνωστός Μπιν Λάντεν για ένα καλύτερο αύριο αγωνίζεται… Θα επικεντρωθώ όμως σε αυτούς τους ανθρώπους που αγωνίζονται για το κοινό συμφέρον και κόντρα στην καταπίεση των λαών και όχι για προσωπικό όφελος και κυνήγι δύναμης και δόξας.

Έχουν περάσει πολλοί μεγάλοι άνδρες που έμειναν στην ιστορία για την προσπάθειά τους να κάνουν το καλύτερο δυνατό για τον λαό τους όπως ο Γκάντι, ο J.F.K., ο Μαντέλα, ή ακόμη και ο δικός μας ο Καποδίστριας και πολλοί άλλοι. Αυτοί είναι κάποιοι από τους γνωστούς. Υπάρχουν όμως και χιλιάδες άλλοι άσημοι και “μικροί”, μόνο σε φήμη, που έβαλαν ένα λιθαράκι στο να πάμε ένα βήμα μπροστά. Εκεί που πολλοί έλεγαν “τι θα μπορούσα να κάνω εγώ” ή “τι θα αλλάξει ακόμη και αν προσπαθήσω;”. Όσο αριστερό και αναρχικό μπορεί να ακουστεί αυτό, οι αγώνες κερδίζονται στους δρόμους και όχι από τους καναπέδες και τις τηλεοράσεις. Θυσιάζονται χωρίς να σκεφτούν τις επιπτώσεις. Απλά γιατί πιστεύουν ότι είτε ακουστούν είτε όχι θα αγωνιστούν για να δηλώσουν το παρόν. Θα μου πείτε πολύ σωστά πως στις περισσότερες περιπτώσεις από αυτές μάχονταν εναντίον της τυρρανίας, της δικτατορίας, της βαναυσότητας, και σε καιρούς πολύ δυσκολότερους από τους δικούς μας. Αυτό όμως είναι που κάνει τον αγώνα και την προσπάθειά τους ακόμη μεγαλύτερα και δυσκολότερα.

Δεν λέω βέβαια να βγούμε όλοι σήμερα με τις σημαίες και τα πανό στους δρόμους αλλά πάντα υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε για να δείξουμε την αντίθεσή μας σε κάποια πράγματα και καταστάσεις. Γινόταν πόλεμος στην Σερβία πριν από κάποια χρόνια, ακριβώς πάνω από το κεφάλι μας και η χρήση χημικών όπλων “μπορεί” να έγινε και πράξη. Εμείς όμως πως αντιδράσαμε? Και δεν μιλάω για την κυβέρνηση η οποία φυσικά έστειλε τους απαραίτητους φαντάρους αλλά για τον απλό πολίτη. Για εσένα και εμένα που διαβάζεις αυτό το post. “Ο θάνατος διακοπές στο Σαράγιεβο πάει, ξύπνησε στις ειδήσεις τα βλέπεις και τρως!” όπως λέει και ένα άσμα από τους Magic De Spell. Το να είμαστε παθητικά όντα σε ότι συμβαίνει γύρω μας και να δεχόμαστε απλά τις καταστάσεις δεν ωφελεί κανέναν. Ή σχεδόν κανέναν. Αυτούς δηλαδή τους λίγους που παίζουν με τις τύχες των πολλών. Δεν μιλάω για αυτούς τους πρωθυπουργίσκους που πάνε και έρχονται σαν τα λεωφορείο αλλά για μεγαλύτερα συμφέροντα και πρόσωπα που μας διοικούν και διατάσσουν πόλεμους και συνθήκες.

Ολοκληρώνοντας αυτόν τον μονόλογο αφύπνισης και λόγω του ότι θα κούρασα όποιον τυχόν έκανε το λάθος να το διαβάσει να πω μόνο πως θα φροντίσω τα επόμενα post να κυμανθούν σε επίπεδα ελαφρότητας. Πάντως όλο και κάποιο post με ανάλογο περιεχόμενο και ανησυχίες θα ξεπεταχτεί διαταράσσοντας έστω και για λίγο την ελαφρότητα της καθημερινότητάς μας. Άλλωστε κλείνοντας τον επίλογό μου να πω μόνο πως πολλές φορές οι μεγαλύτερες “μάχες” κερδίζονται χωρίς να ξεκινήσει κανένας πόλεμος και σε ορισμένες φορές χωρίς να χυθεί στάλα αίματος…

Υ.Γ. Να δείτε την παραπάνω ταινία χωρίς δεύτερη σκέψη και να μην κρίνεται ποτέ ένα βιβλίο από το εξώφυλλό του μόνο…