Μια μπουγάτσα καλαμάκι με κασέρι γκούντα...

Μετά από παρότρυνση χιλιάδων αναγνωστών (λέμε τώρα…) αποφάσισα να ασχοληθώ με ένα θέμα, που χωρίζεται σε τρεις υπό-ενότητες και ταλανίζει εδώ και αρκετά χρόνια τους Έλληνες. Η συγκεκριμένη διαμάχη έγκειται στις διαφορετικές αντιλήψεις των “Βόρειων” από τους “Νότιους” οπότε και η κόντρα των απόψεων διχάζει και ολόκληρη την χώρα! Βέβαια καμιά από τις δύο πλευρές δεν παραδέχεται πως έχει λάθος με αποτέλεσμα και οποιαδήποτε κουβέντα να γίνεται γύρω από αυτό το θέμα να μοιάζει με ένα φαύλο κύκλο και δεν καταλήγει πουθενά. Θα προσπαθήσω όμως και εγώ με την σειρά μου να σας το παρουσιάσω όσο πιο αντικειμενικά γίνεται…

Ας περάσουμε στο δια ταύτα λοιπόν. Η πρώτη υπό-ενότητα αφορά το γνωστό σε όλους μας και γευστικότατο κασέρι! Μια μικρή σχετικά περιγραφή του κασεριού είναι ότι το τυρί κασέρι, προέρχεται από την χώρα μας, ανήκει στην κατηγορία των ημί-σκληρών τυριών και συνδυάζεται τέλεια με ελαφριά κόκκινα κρασιά. Επίσης όσον αφορά το γκούντα, προέρχεται από την Ολλανδία, ανήκει στην κατηγορία των ημί-σκληρών τυριών και συνδυάζεται τέλεια με σαμπάνια. Αυτοί ήταν δυο ορισμοί. Ας περάσουμε τώρα στην διαφορά των απόψεων τώρα. Οι μεν βόρειοι θεωρούν ότι κασέρι και γκούντα είναι ένα και το αυτό σε αντίθεση με τους νότιους που πιστεύουν πως άλλο πράμα το κασέρι και άλλο πράμα το γκούντα. Προσωπική μου άποψη είναι ότι όλα ανήκουν στην κατηγορία των τυριών. Τα κασέρια αποτελούν μια υποκατηγορία και πιο συγκεκριμένα είναι ημί-σκληρά κίτρινα τυριά. Στην κατηγορία αυτή βέβαια των κασεριών εντάσσω και το γκούντα. Το θέμα όμως είναι ότι αν εδώ στον βορά πας στο σούπερ μάρκετ και ζητήσεις κασέρι θα σου πούνε “Ποιο από όλα?”, ενώ αντίθετα στον νότο θα σου βάλλουν κατευθείαν το κίτρινο τυρί που έχει την ταμπελίτσα κασέρι… Για αυτό να ξέρετε σε ποιους απευθύνεστε κάθε φορά που ψωνίζετε τέτοια πράματα! Τέλος να αναφέρω και κάτι εγκυκλοπαιδικό που κατά πάσα πιθανότητα να μην το ξέρατε! Σε διάφορες κουλτούρες, η κάνναβη είναι επίσης γνωστή και ως κασέρι ή τυρί. Οπότε θα γνωρίζετε τώρα πώς να το ζητήσετε από ύποπτα μέρη…

Δεύτερο σημείο τριβής είναι τα περιβόητα σουβλάκια. Αρχικά και εδώ θα εισάγω έναν σύντομο ορισμό. σουβλάκι: φαγητό παρασκευασμένο από ένα ή περισσότερα υλικά κομμένα σε μικρά κομμάτια (συνήθως κύβους) και περασμένα σε καλαμάκι ή μικρή σούβλα εναλλάξ, τα οποία ψήνονται στη σχάρα ή σε γκριλ και προσφέρονται σκέτα ως ορεκτικό ή ως κύριο πιάτο με συμπληρωματικό γαρνίρισμα: σουβλάκια με θαλασσινά / με ψάρι / με λουκάνικα και μπέικον || ~ κοτόπουλο / μοσχάρι || ~ ξυλάκι / καλαμάκι || μια μερίδα ~ Τώρα η διαφορά μας. Οι νότιοι πιστεύουν πως με ο όρος σουβλάκι αντιπροσωπεύει όλα τα γνωστά παρασκευάσματα, από πίτες και τα σχετικά, ενώ για το σουβλάκι ως σουβλάκι το χαρακτηρίζουν με τον όρο καλαμάκι. Η πίτα με οποιοδήποτε κρεατικό είναι για αυτούς το σουβλάκι. Για αυτό και όταν παραγγέλνουν λένε: “Ένα σουβλάκι καλαμάκι”, ή “Ένα σουβλάκι γύρο”. Το τελευταίο προσωπικά το θεωρώ και το πιο κουλό πράμα που έχω ακούσει καθώς τα πράματα είναι πολύ απλά. Ο γύρος είναι γύρος, το μπιφτέκι είναι μπιφτέκι και το σουβλάκι είναι ΣΟΥΒΛΑΚΙ!!! Καμία σχέση δεν έχει με τα υπόλοιπα και απορώ πως τα συσχέτισαν από την αρχή. Να πηγαίνεις τώρα για φαΐ και να ζητάς ένα καλαμάκι. Μα καλά για να φας πήγες ή για να πιεις??? Βέβαια αυτό το παραδέχονται πως είναι λάθος και πως εκφράζονται λανθασμένα αλλά συνεχίζουν να το τηρούν για χάριν συντομίας (?)…

Το τελευταίο σημείο στο οποίο θα σταθώ είναι η μπουγάτσα. Εδώ μάλλον είναι κάτι πιο προσωπικό για τους Θεσσαλονικείς (που εγώ δεν είμαι το τονίζω) καθώς θεωρούν πως είναι οι αυθεντίες στον τομέα της παρασκευής και ότι τους ανήκει δικαιωματικά το συγκεκριμένο αρτύσιμο. Ορίστε ξανά ένας αντίστοιχος ορισμός: Η μπουγάτσα είναι πίτα από φύλλο, με γέμιση συνήθως κρέμα ή τυρί, αν και συναντάται και σε άλλες γεύσεις, όπως με κιμά, σπανάκι ή με κρέμα κακάο. Το όνομά της προέρχεται από την αντίστοιχη τουρκική λέξη πογάτσα (πίτα με κρέμα ή τυρί). Στην Ελλάδα την έφεραν μικρασιάτες πρόσφυγες μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, κάνοντάς την ιδιαίτερα δημοφιλή στη Βόρεια Ελλάδα, ειδικά στη Θεσσαλονίκη και τις Σέρρες, που θεωρούνται φημισμένες για τη μπουγάτσα τους. Η διαφορά είναι ότι στον βορά η γέμιση της μπουγάτσας μπορεί να αποτελείται από κρέμα, τυρί, κιμά, σπανάκι, κλπ κλπ κλπ σε αντίθεση με τον νότο όπου στο άκοσμα της μπουγάτσας ο νους πάει κατευθείαν στην κρέμα ή το πολύ στο τυρί ενώ όλα τα υπόλοιπα θεωρούνται απλά πίτες. Να πω την αμαρτία μου ούτε εγώ έχω καταλάβει την μανία να ονομάζουν τα πάντα μπουγάτσα οι Θεσσαλονικείς, και να είναι ότι ακριβώς και οι πίτες! Αν και έχω ακούσει πως η διαφορά από την πίτα έχει να κάνει στην παρασκευή του φύλου. Και κάτι ακόμη που έμαθα ψάχνοντας είναι πως στην Β. Ελλάδα πωλείται με το κιλό σε αντίθεση με την Ν. Ελλάδα όπου πωλείται με το κομμάτι. Αυτό συμβαίνει επειδή στην Ν. Ελλάδα το κλείσιμο της γέμισης στο φύλλο γίνεται σε μορφή φακέλου και κόβεται στη μέση κατά το σερβίρισμα, ενώ στη Βόρεια το φύλλο είναι μεγαλύτερου μεγέθους καθώς και η γέμιση, οπότε πουλιέται με το κιλό κατά το σερβίρισμα. Α και για να μην το ξεχάσω:

-Πώς λένε οι Σαλονικιοί την τούρτα γενεθλίων?

-Μπουγάτσα με κεριά!!!

Αυτά λοιπόν όσον αφορά την κόντρα μεταξύ μας. Σίγουρα άκρη δεν πρόκειται να βρούμε ούτε θα παραδεχτούμε το λάθος μας (είτε του ενός είτε του άλλου). Απλά θα πρέπει να μάθετε να προσαρμόζεστε στην ανάλογη περιοχή που βρίσκεστε για να πάρετε και αυτό που θέλετε! Στην τελική όμως έχει πλάκα να βρεθείτε σε μια ανάμεικτη παρέα και να βγείτε για φαγητό όλοι μαζί, ανεξάρτητα σε ποιο μέρος θα είστε… Το έχω ζήσει το πράμα αρκετές φορές. Ειδικά αυτό με το τυρί. Έλεος!!!

Υ.Γ. Το παραπάνω post είναι αφιερωμένο στον Gekas μιας και πρώτον αυτός είχε την φαεινή ιδέα και δεύτερον πιστεύω να το τιμήσει ιδιαίτερα.