Το σύνδρομο "Πλούταρχος"

Πόσο σέξι μπορεί να είναι η καλοσύνη; Πόσες φορές έχεις ακούσει το χαρακτηρισμό «καλό παιδί» (για καλό σκοπό) και πολύ περισσότερο χωρίς να συνοδεύεται από ένα «αλλά» (που επεξηγεί και γιατί κακόπεσε); Και, τελικά, αν οι άντρες προτιμούν τα καλά κορίτσια, μόνο και μόνο για να μπορούν να τα κερατώνουν με τα κακά, γιατί να μην ισχύει και το αντίθετο;

Υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να σε περιγράψουν ως «καλό παιδί»; Θα σου πω εγώ. Όχι. Γιατί, αυτομάτως, αυτό σημαίνει πως δεν είσαι ωραίος, γιατί αν ήσουν θα φαινόταν. Δεν είσαι πλούσιος ή επιτυχημένος, γιατί κι αυτό θα φαινόταν, και δεν έχεις ούτε σουξέ στις γυναίκες, γιατί δεν θα μπαίναμε στον κόπο να αναλύσουμε το φαινόμενο. Όπως αυτό που λες για μια κοπέλα όταν θες να αποφύγεις να θίξεις το γεγονός πως δεν βλέπεται και λες ότι έχει καλό εσωτερικό κόσμο ή είναι συμπαθητική κορούδα...

Μοιραία, η καλοσύνη ταυτίζεται με τη μετριότητα. Γιατί αν είσαι άσχημος, λούζερ, αποτυχημένος και μέτριος, τι άλλο σου μένει να είσαι εκτός από καλός; Πώς αλλιώς θα μπορέσεις να επιβιώσεις σύμφωνα με τους νόμους της προσφοράς και της ζήτησης, αν όχι προσφέροντας ένα αντιστάθμισμα καλοσύνης στη γοητεία, που δεν έχεις, στην εξυπνάδα που στερείσαι, στην επιτυχία που δεν φτάνεις;

Και μπορώ να σας εγγυηθώ πως είναι γυναικείο ένστικτο η ροπή προς το κακό κι όχι μόνο από το παράδειγμα της Εύας, που έφτυσε τον παράδεισο για το καταραμένο φίδι, αλλά κι από τους ρόλους των φύλων στους νόμους της επιβίωσης, όπου το κυρίαρχο αρσενικό είναι το πιο άγριο, το πιο δυνατό, το πιο σκληρό. Γιατί, όπως και να το πάρεις, το πρότυπο του αυτοδημιούργητου άντρα, του κατακτητή με θεληματικό πιγούνι δεν είναι πολύ συμβατό με αρετές όπως η καλοσύνη, η ευγένεια και η συγκαταβατικότητα.

Ο άντρας από φύσης του είναι κυνηγός, είναι κατακτητής, είναι survivor. Σκοτώνει, πηδάει, κυνηγάει, δεν περνάει τη γριά απέναντι, ούτε περιμένει υπομονετικά στην ουρά να έρθει η σειρά του.

Και πάρτε το κι αλλιώς. Τα κοριτσάκια παίζουν με την Μπάρμπι, τον Κεν, τα παιδιά τους κι όλο τους το σόι, την ώρα που τα αγοράκια λυσσάνε με σπαθιά, με όπλα και ανοίγουν τα γόνατά τους στα χαντάκια παίζοντας ποδόσφαιρο. Δεν παίζουν τους κουμπάρους, παίζουν κλέφτες κι αστυνόμους... (Με κουνιστές εξαιρέσεις of course....)

Μετά φταίει και το προφίλ του καλού παιδιού που δεν σε φτιάχνει καθόλου. Στα τραγούδια πάντα ο καλός αναφέρεται ως κερατάς ή αδικημένος κι αυτή ως η σκρόφα που τον πλήγωσε κι ας «την αγάπησε πολύ, το καλύτερο παιδί». Τάδε έφη «Σύνδρομο Πλούταρχος».

Γιατί πόσα sex symbols καλών παιδιών έχουμε; Sorry, αλλά εγώ, δεν έχω ακούσει καμία γυναίκα να έχει φαντασιώσεις με τον Αρναούτογλου να καθαρίζει και τους πιο δύσκολους λεκέδες.

Αντίθετα, όπως και να το δεις, όλοι οι μεγάλοι ήρωες καρδιοκατακτητές εκμεταλλεύονταν πάντα στο έπακρο τα χαρακτηριστικά του φύλου τους με κορυφαίο τον Τζέιμς Μποντ, που ναι μεν παλικάρι, πατριώτης ασίκης και καραμπουζουκλής, αλλά από την άλλη δεν είχε αφήσει Όκτα-Πούσι όρθιο.

Οπότε, τι θα τους κάνουμε τόσους καλούς; Έχουν νόημα ύπαρξης; Κι αν είναι τόσο άχρηστοι, τότε γιατί υπάρχουν στη φύση; Λογικά θα αναρωτηθεί κάποιος, που κατά πάσα πιθανότητα είναι καλός και θέλει να υπερασπιστεί τη φυλή του.

Μα αν δεν υπήρχαν οι καλοί να επιτελούν το ρόλο του παρηγορητή, του ακροατή και του «λιμανιού», πώς θα έβρισκαν πεδίο οι «κακοί» να σαρώνουν; Με λίγα λόγια, οι «καλοί» υπάρχουν ως εξισορροπητικό στη φύση. Για να παντρεύονται κάποιες...

Υ.Γ. Οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα, γεγονότα και καταστάσεις δεν είναι συμπτωματική.
Υ.Γ.2 Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στους τελευταίους σύγχρονους ήρωες...