Γιατί κυλάει στο αίμα μας.

Αυτή την περίοδο προβάλλεται στο MEGA η εκπομπή “So you think you can dance”. Μια και καλά χορευτική εκπομπή τύπου ριάλιτυ που παρουσιάζει τις χορευτικές ικανότητες των διαγωνιζομένων που κρίνονται από μια επιτροπή ώστε να προκύψουν οι καλύτεροι χορευτές της Ελλάδας. Βέβαια τέτοιου είδους εκπομπές εδώ και μερικά χρόνια έχουν γίνει θεσμός στην ελληνική και όχι μόνο τηλεόραση, αφού από τότε που προβλήθηκε το πρώτο ριάλιτυ (Big Brother) ακόμα συνεχίζονται και καλά κρατούν. Σήμερα δεν θα ασχοληθώ με το φαινόμενο των ριάλιτυ όπως πολλοί από εσάς ίσως βιαστήκατε να προβλέψετε (και φυσικά κάνατε λάθος!!!) αλλά για αυτό το μικρόβιο που κυλάει στις φλέβες μας και λέγετε “πυρετός της δόξας”.
Όλοι μας ανεξαιρέτως έχουμε φανταστεί πως θα ήταν η ζωή μας αν ήμασταν πλούσιοι και κυρίως διάσημοι. Να έχουμε ένα σωρό γνωριμίες, όπου να πηγαίνουμε να γινόμαστε αντιληπτοί από τους γύρω μας, να μας ανοίγουν οι πόρτες μόνο και μόνο επειδή είμαστε “κάποιοι” αλλά κυρίως να μας γνωρίζουν και οι πέτρες! Το θέμα όμως είναι ότι τώρα μέσω των εκπομπών αυτών και σε αρκετές περιπτώσεις χωρίς να απαιτείται κάποιο συγκεκριμένο ταλέντο πολλοί συνάνθρωποί μας δηλώνουν συμμετοχή. Φυσικά με απώτερο σκοπό τους την δόξα. Γιατί αν αποκτήσεις την δόξα, τότε θα αρχίσουν να έρχονται και τα υπόλοιπα!
Το λεγόμενο 15λεπτο δημοσιότητας είναι για μερικά άτομο στόχος ζωής και θα κάνουν τα πάντα για να τον εκπληρώσουν. Να βγουν στην τηλεόραση και απλά να στρέψουν πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας έστω και για λίγο ώστε να τους φύγει αυτό το ψώνιο που έχουν. Αν προσέξετε σε ορισμένα βιντεάκια με συνεντεύξεις γνωστών προσώπων της κοινωνίας μας θα δείτε κάποιες γνωστές φιγούρες πίσω από αυτούς. Είναι οι κλασσικοί ξεκάρφωτοι που παρουσιάζονται κάθε φορά χωρίς λόγο και αιτία και φυσικά δεν έχουν κάτι να πουν απλά κάνουν την γλάστρα.
Φυσικά όλοι γνωρίζουμε το ρητό ότι οι μισοί Έλληνες είναι πρόεδροι. Άλλη λόξα και αυτή. Πρέπει και καλά να έχουμε ένα τίτλο ακόμα και τον πιο γελοίο για να μας εμπνέει κύρος και μόνο η προσφώνηση “κύριε πρόεδρε” (ναι υπήρξα και εγώ πρόεδρος…)! Έτσι όταν θα είμαστε καλεσμένοι σε ένα σημαντικό γεγονός θα βρισκόμαστε εκεί με την ιδιότητα του προέδρου οπότε θα μπορούμε να κυκλοφορούμε με το κεφάλι ψηλά κοιτώντας με περιφρόνηση τους κοινούς θνητούς!
Γενικά στο αίμα μας κυλάει αυτό το μικρόβιο της δόξας όπως προείπα. Έχουμε την ψώρα της δημοσιότητας και μας αρέσει. Γοητευόμαστε από μία κοινωνία που έχει κάνει διάσημο τον κάθε πικραμένο που αν δεν υπήρχε η τηλεόραση (αυτό το κουτί του διαβόλου) δεν θα τους ήξερε ούτε η μάνα τους. Μην νομίζετε βέβαια ότι αυτά τα άτομα αποκτούν την φήμη μόνο μέσα από τα ριάλιτυ και τις εκπομπές τύπου Λαμπίρη-Τατιάνα αλλά και οι σοβαροφανείς μας ειδήσεις και εκπομπές κρατικής τηλεόρασης, που υποτίθεται ότι δίνουν ποιότητα στην καθημερινή μας τηλεοπτική ζωή, συμβάλλουν σε αυτό. Ζούμε σε μια κοινωνία που προβάλει το σάπιο και το αισθητικά άσχημα, το κατώτερο πνευματικά επίπεδο και το αδαή!!! Το τραγικό όμως είναι ότι θέλουμε να γίνουμε σαν και αυτά που μας προβάλλονται! Ευτυχώς το κοινό στο οποίο απευθύνομαι θέλω να πιστεύω πως, αν όχι τα κατακρίνει, απλά τα παρακολουθεί ώστε να χαζολογήσει και να περάσει χαβαλετζίδικα την ώρα του.
Ίσως ξέφυγα λίγο από το θέμα της δόξας αλλά να με συγχωρήσετε καθώς η σημερινή μας παράνοια δεν έχει προηγούμενο. Έχουμε ξεχάσει βασικές αξίες και ήθη για να γίνουμε τηλεοπτικοί καραγκιόζηδες γιατί νομίζουμε ότι έτσι αποκτούμε και κύρος και αξία. Μακάρι όμως να μπορούσαμε να καταφέρουμε να γίνουμε πραγματικοί καραγκιόζηδες όπως αυτός ο θρυλικός ήρωας του θεάτρου σκιών. Απέχουμε όμως πολύ από αυτό… Το συμπέρασμά μου είναι πως η δόξα δεν είναι κακό πράγμα ούτε κατακριτέο και ούτε είναι κακό να την επιδιώκουμε. Αλλά όταν όμως μας δίνεται για κάποιο σοβαρό σκοπό και προσπαθούμε να την κατακτήσουμε μέσω ενός σημαντικού και αξιόλογου γεγονότος και να αποτελέσουμε παράδειγμα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή και κοροϊδία!

Υ.Γ. Τον “δοξασμένο” πολλοί εμίσησαν, την δόξα ουδείς!
Υ.Γ.2 Συνεχίστε έτσι με τα σχόλια!!!